Village meeting nummer 3: Mbarara

De mensen die ik interview in Mbarara district zijn rijk, ze hebben 20 tot 80 koeien, een grote extended family, zonnepanelen, enorme stukken grasland en een hoop werknemers, werksters en ander soort hulpen. Hun grootste probleem is het dagelijkse bijvullen van de biogas-installatie. Vaak zijn het de werknemers of de jongens die het vieze werk van het mengen van de mest met water doen. Het zijn echter de vrouwen die het meest gebruik maken van biogas om op te koken en het direct merken als er de vorige dag niet goed bijgevuld is. Vaak volgen de mestmengers de instructies van de eigenaar niet goed op en omdat ze zelf het resultaat niet zien van hun halve werk (minder gas) hebben ze weinig incentive om meer en beter de mest te mengen.

De village meeting die ik in dit district organiseer, is een moeilijke opgave. De mensen die ik bij elkaar wil hebben wonen soms wel 15 kilometer uit elkaar, kennen elkaar nauwelijks en hebben veel andere verplichtingen. Uiteindelijk lukte het vandaag om 20 mensen bij elkaar te brengen in een basisschool ergens in het midden van mijn onderzoeksgebied.

Met auto’s en boda-boda’s druppelen de mensen langzaam binnen op het terrein van de 800 leerlingen tellende school. Overal op het terrein zijn bordjes opgehangen, om de kinderen van immoreel gedrag te weerhouden. Een aantal ervan wil ik jullie niet onthouden:

De village meeting zelf gaat goed: mensen schrijven een hoop ervaringen op en ook de lokale autoriteiten doen actief mee. Aan de muur hangen grote vellen met zelfgemaakte kaarten van Uganda en tekeningen van lokale dieren. Een restaurant van een dorp in de buurt heeft voor de deur van het lokaal een kleine charcoal-stove geimproviseerd om de thee op te warmen en de chapati te bereiden. Voor ik het weet is de dag om, zit iedereen vermoeid aan een laatste kop thee en is mijn veldwerk in Uganda voorbij.