Bright, mijn tolk in het westen van Uganda, zit naast me op een van de dertig stoelen die in deze woonkamer netjes staan opgesteld. Op de geinterviewde na is de kamer verder leeg; de stiltes tussen de vragen en antwoorden zijn zwaar. De vrouw die we interviewen over haar biogas installatie is ongetwijfeld de oudste persoon die ik in Uganda ontmoet heb. Ze vertelt dat ze moeite heeft om voldoende mankracht te organiseren om de installatie dagelijks aan te vullen met de 60 kilo mest die het gaspeil hoog moet houden. Benieuwd naar de reden vraag ik door: de vrouw heeft een enorm huis, het grootste formaat biogas digester, de meeste koeien van het dorp en een stuk land zo groot als ik alleen nog bij flinke extended families heb gezien .
Ze wijst op de marmeren blokken in de tuin en vertelt een schokkend verhaal. Al haar drie zoons en haar man zijn vermoord bij een aanval op hun huis door een groep mannen die uit waren op hun geld. Ze is alleen over met haar vijf kleinkinderen, die te klein zijn om al het werk op haar land te doen.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment