Slavinnen

Terwijl ik wacht op de bus die me vannacht terug naar Kampala zal brengen, raak ik in gesprek met de dienstdoende politie-agent, die in deze late uurtjes het kantoor bemant waar de bus voor veiligheidsredenen vlak naast is geparkeerd.
In eerste instantie vertelt hij me dat deze regio erg rustig en vriendelijk is, en dat hij als West-Ugandees verrast was door de gastvrijheid van dit oostelijke bergvolkje.
Als ik hem wat vragen stel over de ontwikkelingen waar ik over gelezen heb (de ontbossing in het national park; de veerovende nomaden, de toenemende armoede en de besnijdenis van meisjes) stelt hij het eerder geschetste beeld wat bij.
De politie heeft het in deze regio toch aardig druk: mensen die illegaal hout kappen worden gevangen gezet of krijgen een boete, er is veel huiselijk geweld waarbij vrouwen het slachtoffer zijn; de besnijdenis van meisjes is onlangs bij wet verboden maar komt ondanks arrestaties van de daders nog her en der voor. Al pratend komen we op de positie van vrouwen en het gedrag van mannen in deze regio. Mij was het al opgevallen dat vrouwen hier weinig vrijheid hebben: ze koken, maken thee, werken op het land, brengen de man schone sokken, wassen hun handen en knielen voor elke man die ze begroeten. De politieman vertelt dat de mannen hier heel anders zijn dan elders in Uganda; in plaats van zaken af te stemmen met hun partner doen ze niet anders dan bevelen. Ze beschouwen hun vrouw als eigendom, waar ze voor betaald hebben door een enorme bruidsschat (een aantal koeien op zijn minst) aan de vader van hun bruid te betalen. Vanaf de bruiloft hebben ze het idee dat ze alles met hun vrouw kunnen doen wat ze willen. De mannen die er meerdere vrouwen op na houden zijn het ergst, vertelt hij. Terwijl deze heren de gezinnen die ze gecreëerd hebben verwaarlozen, verlangen ze wel dat ieder van hun vrouwen hen in al hun behoeften voorziet. Hun vrouwen zijn hun slavinnen, verklaart de politie-agent stellig, voordat ik hem een goede nacht wens en de nachtbus in stap.