Bharatpur, een meer landelijk stadje van nog steeds enorme afmetingen, was onze volgende bestemming. De eerste Indiase teinreis was een ongematigd winderige ervaring (alle ramen wijd open) en dat was maar goed ook, want het broeierige klimaat werd er zowaar aangenaam door en belangrijker: het uitzicht was absoluut fotowaardig. Frisgroene rijstvelden, badende ossen en felgekleurde boerinnen gleden in sneltreinvaart aan ons voorbij.
De betrekkelijke rust van Bharatpur gaf ons de ruimte om wat meer van de delen buiten de stad te verkennen. We huurden fietsen en reden langs de rieten hutjes die we vanuit de trein hadden zien staan. Andersom waren wij daar ook een flinke bezienswaardigheid. Tijdens een kleine pitstop liep het hele dorp uit om ons als aapjes te bekijken, net zoals wij hun daarvoor hadden bekeken.
Het nationaal park dichtbij het stadje was ons volgende slachtoffer van ongematigde toerist-interesse. De hoeveelheid aanvallende tijgers, verpletterende olifanten en aanhakende neushoorns viel nogal mee, maar de kuddes ossen, overvliegende papegaaien en watervogels waren indrukwekkend.
In de avond lieten we ons naar de heuveltop riksha-en (het afdingen op ritjes van 2 euro gaat met de dag gemakkelijker) om daar nog net voor het ondergaan van de zon de stad te overzien. Het paleis van de marahadja had veel weg van een verwaarloosd tophotel voor koloniale Engelsen; nog hoger op de heuvel lag een zandstenen tempelcomplex, prachtig bewerkt en op een enkele verdwaalde lokale leraar na verlaten. Hier gleed de drukte van de Indiase steden in minuten van je af.
