Zo wil ik ook wel oud worden

Een vrouw met een ongetwijfeld zeer hoge leeftijd (93 zal in de buurt zitten) strompelt doorgaans met een vaart van een aan vier poten manke schildpad het restaurant binnen. Omdat ik in het desbetreffende restaurant werk, valt het me op dat zij er heel regelmatig zit, vaak meerdere keren per week. Ze zit vrijwel altijd op dezelfde plek (de allerbeste van het theehuis) en geniet volop, misschien wel het volopst van de gasten die ik bedien.
Een krantje of leuk tijdschriftje voor haar neus, lekkere thee, wijn, een mooi broodje, een smakelijke sigaret, nog een, en ach -waarom niet?- niet zelden een klein sigaartje. Op die manier brengt ze gerust een halve dag door op de veranda van mijn werk, liefst in het zonnetje en met een flinke bries door haar intens witte haren.
Laatst ging ik naar de film, in een bioscoop die, op een paar rijen met hevig zoenende jonge mensen na, verdacht leeg was. Terwijl ik voor mijn gevoel de enige was die hevig genoot van de film in plaats van deze smakkende praktijken, zag ik opeens het behoorlijk bejaarde vrouwtje zitten. Op de stoel naast haar geen geile hunk, maar haar immer trouwe kompaan de wandelstok. Haar klassieke handtas stevig tegen haar doorgebogen lijfje aangeklemd. Bij elke actie op het scherm leefde haar gezicht op als van een jong kind dat alles voor het eerst ziet.
Aan haar hele houding merkte ik dat zij zelfs nog meer genoot dan ik. Het zal me achteraf niet verbazen als haar bioscoopbezoekjes even talrijk zijn als die aan haar verandaplaats. Geen wonder dat ik, toen zij lieflijk tussen al die stelletjes de filmzaal uit hinkte, mijzelf op deze wijze ook wel oud zag worden. Het zij me gegund.