INDIA III

Jaipur staat bekend als de 'pink city'. Hoewel de ommuurde oude stad, waar deze titel op slaat, meer terracottakleurig is dan roze, en feitelijk geen 'city' is maar een mooi gedecoreerd winkelcentrum vol verkoopgrage Indiers en zich verloren voelende toeristen, hebben we in deze stad ouderwets dikke pret gehad.

Zelfs al zou je niet afdingen tot 1/3de van de vraagprijs, dan nog kosten de dingen die een Westers hartje begeren hier geen drol. Echter, juist dat afdingen nu is een uiterst vermakelijk spelletje, waarin je met beteuterde gezichtjes de toeristenprijs aanhoort, de hachelijke staat van je studentenbudget aandraagt en vervolgens zonder blikken of blozen de winkel verlaat, ook al biedt de verkoper bij het weglopen het product al voor 2/3de van de oorspronkelijke prijs aan.
De buurman-verkoper heeft grofweg dezelfde producten in zijn winkel, dus schaamteloos vertel je deze concurrent dat jouw favoriete product maximaal 2/3de van de toeristenprijs moet kosten.
Vervolgens loop je ook bij verkoper 2 weg ('je wil er nog even over denken') waarna zowel verkoper 1 als 2 achter jou de straat op gaan om het product nog 1/3de goedkoper aan te bieden (dit is waarschijnlijk meer richting de lokale prijs) en na een korte kwaliteitsvergelijking schaf je het product voor nog minder dan geen drol aan en ben je een kostelijk kwartiertje vertier verder.

Het tweede leuke aan Jaipur was de sloppenwijk. Raj, een jongen die ons op straat aansprak over zijn project, wilde ons graag wat muziek laten horen, die hij de straatkinderen had aangeleerd. In zijn 'colony' probeerde hij, samen met wat andere 'leraren', de kinderen lessen te geven in de Engelse taal en traditionele muziek, om ze zo een toekomst te geven.
Bovendien gaf hij de kinderen (waarvan een groot deel wees) regelmatig een bordje rijst te eten. Zijn uiteindelijke doel was het bouwen van een schooltje voor de kinderen. Hij zei inmiddels het grootste deel van het daarvoor benodigde geld ontvangen te hebben van allerlei Europese vrienden die hij eerder ontmoet had, en zo hoopte hij ook met ons 'vrienden' te worden.
In zijn muziekkamer -afgebrokkelde muren, een verschoten doek als deur, een moderne tv en her en der een kindertekening- speelde hij samen met zijn kinderen op iets te intensief gebruikte instrumenten indiase klassiekers en bollywood-toppers. De kinderen leefden er duidelijk van op en leken de misere waar ze in leefden even te vergeten en zich als sterren voor een Westers publiek te voelen.
De volgende dag werden we uitgenodigd voor een soortgelijk programma, waarna we mochten helpen met het uitdelen van de rijst. Als teken van onze 'vriendschap' (erg geinteresseerd in ons was hij niet) gaven we hem de laatste dag 11 zakken rijst, 2 bloem en 4 suiker cadeau. Onze 'best friend' had immers aangegeven steeds moeilijker aan goedkoop eten te komen; bovendien viel moeilijk te bepalen hoe en wanneer een geld-donatie precies bij de kinderen terecht zou komen.
Jaipur sloten we af met een bezoek aan de 'monkey temple', die naast veel apen een prachtig uitzicht over de stad bood en Olivier en Joris een henna-tekening op de handen rijker maakte.