Een nachtelijke bus bracht ons naar één van de extremen van Moeder India: de aan Pakistan grenzende Thar-woestijn, die na Jaisalmer, de laatste grote stad, echt begint.
Verrassend genoeg plensde het behoorlijk in de 2 dagen dat we op een kameel de woestijn door trokken. Regelmatig moesten we even schuilen en het was vrijwel constant bewolkt. De moesson laat ook hier zijn sporen achter: door de regentijd zie je her en der groen opkomen en zelfs kleine akkertjes rond de kleine woestijndorpen.
Aan het einde van de eerste dag kwamen we aan bij een van die dorpjes, bestaande uit niet meer dan 4 eenvoudige hutten, maar gevuld met een grote gezellige familie met veel kinderen, waar weinig tot geen communicatie mee mogelijk was. Gelukkig wilden de kinderen niets liever dan in het rond geslingerd worden, opgetild, op de schouders gezet en op de foto.
De zandduinen achter het dorpje waren een stuk steiler dan veel Hollandse duinen, dus werd er hevig gesprongen met een jongen uit het dorp. Achteraf een biertje drinken (waar die vandaan kwamen?) op een heuveltop, Indiaas worstelen en ouderwets handje drukken. De oergeest van zich-op-de-borst-kloppende aap-achtige jongemannen met een teveel aan energie kwam onvermijdelijk in ons los! (Waarna het overigens goed slapen was.)
Het eten was voor lunch, diner en de volgende lunch hetzelfde: chapati (bloempannenkoekjes) en een pittige drab met aardappelstukjes, ui, knoflook, wat onherkenbare groenten en her en der wat korrels woestijnzand. Met name voor Olivier leidde dit tot hevige maagproblemen. Voor Joris en mij was het vooral een goede les in het met 1 hand eten: chapati scheuren, vervolgens vouwen en zo snel mogelijk met drab en al naar je mond brengen voor je morst.
Terug in Jaisalmer was de moesson echt los gebroken, de elektriciteit lag eraf en de hellende straatjes werden kleine rivieren. Met een parasol als paraplu paradeerden Joris en ik door de straten, behoorlijk aangestaard door de plaatselijke bevolking, die tijdens een bui vooral de neiging heeft tot stil en nietsdoend binnen zitten, tot het geklater over is.
Na twee dagen in deze natte woestijn bleek dat we - door de bewolking en plensbuien heen - nog goed verbrand waren. Het blijft een bizar land, India.
Verrassend genoeg plensde het behoorlijk in de 2 dagen dat we op een kameel de woestijn door trokken. Regelmatig moesten we even schuilen en het was vrijwel constant bewolkt. De moesson laat ook hier zijn sporen achter: door de regentijd zie je her en der groen opkomen en zelfs kleine akkertjes rond de kleine woestijndorpen.
Aan het einde van de eerste dag kwamen we aan bij een van die dorpjes, bestaande uit niet meer dan 4 eenvoudige hutten, maar gevuld met een grote gezellige familie met veel kinderen, waar weinig tot geen communicatie mee mogelijk was. Gelukkig wilden de kinderen niets liever dan in het rond geslingerd worden, opgetild, op de schouders gezet en op de foto.
De zandduinen achter het dorpje waren een stuk steiler dan veel Hollandse duinen, dus werd er hevig gesprongen met een jongen uit het dorp. Achteraf een biertje drinken (waar die vandaan kwamen?) op een heuveltop, Indiaas worstelen en ouderwets handje drukken. De oergeest van zich-op-de-borst-kloppende aap-achtige jongemannen met een teveel aan energie kwam onvermijdelijk in ons los! (Waarna het overigens goed slapen was.)
Het eten was voor lunch, diner en de volgende lunch hetzelfde: chapati (bloempannenkoekjes) en een pittige drab met aardappelstukjes, ui, knoflook, wat onherkenbare groenten en her en der wat korrels woestijnzand. Met name voor Olivier leidde dit tot hevige maagproblemen. Voor Joris en mij was het vooral een goede les in het met 1 hand eten: chapati scheuren, vervolgens vouwen en zo snel mogelijk met drab en al naar je mond brengen voor je morst.
Terug in Jaisalmer was de moesson echt los gebroken, de elektriciteit lag eraf en de hellende straatjes werden kleine rivieren. Met een parasol als paraplu paradeerden Joris en ik door de straten, behoorlijk aangestaard door de plaatselijke bevolking, die tijdens een bui vooral de neiging heeft tot stil en nietsdoend binnen zitten, tot het geklater over is.
Na twee dagen in deze natte woestijn bleek dat we - door de bewolking en plensbuien heen - nog goed verbrand waren. Het blijft een bizar land, India.
1 comment:
the goat looks like you on a bad hairday! So beautiful pictures! Wish I had a camera like that, or I can just do what a usually do, tag along with you and your. Like the jumping pictures!
Post a Comment