Op weg

Ik neem nooit geen boda-boda meer, verklaart de Belg, die op de slaapzaal onder mij slaapt stellig. Hij is op bezoek bij zijn zus, die hier in Kampala in een ziekenhuis werkt. Het aantal verkeersslachtoffers dat daar binnenkomt is schrikbarend hoog, zegt hij. Grootste brokkenmakers: de boda-boda's, de lokale tweewieler-taxi's; grote, rommelige motoren waar twee mensen achterop kunnen.
Volgens zijn zus komen er elke dag vijf mensen om in Kampala door een ongeluk met een boda-boda. Als ik door de chauffeur van SNV, de Nederlandse ontwikkelingsorganisatie waar ik voor werk, naar de andere kant van de stad wordt gebracht, vertelt hij me dat veel boda-boda chauffeurs geen rijbewijs hebben en extra hard rijden om meer geld te verdienen.
Hoewel ze een gevaar op de weg zijn en meer kosten dan een 'gewone' taxi-bus, maakt vrijwel elke Ugandees er gebruik van. Boda-boda's zijn namelijk snel, rijden moeiteloos langs files en brengen je van huis naar huis. Dat terwijl de taxi-bus slechts op hoofdwegen rijdt en meestal pas vertrekt als 'ie propvol zit.
Als ik die avond een boda-boda naar het centrum neem, zie ik pas als ik afstap van het pruttelende roekeloos scheurende gevaarte wat er achterop de motor in grote witte letters is geschilderd: 'God is my shield.'