Pasen met Warren, niet ver van Rwanda

Als de laatste passagiers naar een vrije plek in de bus zijn gedirigeerd, vraagt de chauffeur, die net met een non heeft staan praten 'to be humble for some time.' De zeventig inzittenden vouwen de handen. De non gaat staan en buigt haar hoofd. Even is het helemaal stil in de bus. Het is Goede Vrijdag, het weinige geluid dat de stad vandaag produceert wordt gedempt door de laatste resten van een nachtelijke regenbui. Dan klinkt een eenstemmig 'Amen'.
Terug is het gekwetter van moeders, kinderen, telefoons en straatverkopers. De chauffeur zet een kanaal op met videoclips van Ugandese popsterren. De zanger, omringd door vier westers geklede dames, zingt iets wat vrij vertaald neerkomt op: 'meisjes, ik ben de enige voor jullie, kom toch bij me, hier is het goed.' Het refrein: 'girls, girls. watch them fast, do it slow.'

Na een dag reizen komen we aan in het geboortedorp van Warren. De meisjes heten hier Hope, Nice, Saturday of Charity. Men verbouwt er sorghum, zoete aardappelen, uien, matoke en ananassen. Warren vertelt me, dat nu hij van school af is, de tijd is aangebroken om iets terug te doen voor zijn grootouders, die hem hebben opgevoed. Hij probeert zo hard mogelijk te werken om zijn studie af te kunnen betalen en zijn grootouders een mooie oude dag te bezorgen. In een maand verdient hij 100 dollar.

Als ik een rondleiding krijg op het land van zijn familie wijst hij me een leeg stuk land aan. Dat is hem door zijn grootvader toegewezen. Hij vertelt dat hij er, als hij na zijn studie voldoende geld heeft verdiend, een huis zal bouwen. Het is een mooie plek om oud te worden, vindt hij.

Als eregast bij de familie van Warren, is het aan mij om de Paashaan te slachten. Een voet op de vleugels, een voet op de poten. En dan met een wat bot bijltje de nek doormidden. En natuurlijk blijft dat beest nog een paar minuten nabewegen.

De volgende ochtend moet ook de geit eraan geloven. Als ik wakker wordt, zijn ze al voorzichtig zijn vel er vanaf aan het trekken. De jongste van het gezelschap heeft de twee geitenkloten in zijn hand en speelt er wat mee. Nas het villen maakt men zorgvuldig alle ingewanden schoon. De darmen worden met een bakje water leeggespoeld. Alles wordt zometeen immers gegeten. Op mijn bord, een paar uur later, vind ik een tong, een geitenoog en een stukje hart.

Dan de kerkdienst. In een klein kerkgebouw zitten meer dan 500 dorpelingen, voornamelijk kinderen, opgepakt. Deze ochtend zijn er 10 kinderen te dopen, twee stellen te trouwen, en ja, het is ook nog Pasen. De collecte gaat per dorp of groepje boerderijen. Aan het begin van de volgende dienst wordt bekend gemaakt welke groep het meest heeft opgehaald. Ook vindt er een grootschalige veiling plaats waar de kerkbedienden marktmeester spelen. Bonen, matoke, ananassen en een enorme suikerrietstengel worden aan de hoogste bieder meegegeven. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, doen sommige families nog een extra donatie. De familie van Warren, aan het hoofd van een van de groepen, is extra vrijgevig. Grootvader is op miraculeuze wijze hersteld van zijn ziekte: de kerk krijgt een nieuwe kerkbank en twee wandkleden als dank.

Twaalf uur later, midden in de nacht, staat de hele familie en kinderschaar te dansen op het geluid van twee radio's: afwisselend schudden de heupen op gospel, reggaeton en Ugandese klassiekers. Als de meeste voeten zijn moegedanst, looft Warren voor de beste danser 200 Ugandese shillings uit, omgerekend eentiende dollar. En het feest leeft weer op.